نمادهای تفسیر اهل‏ بیت (ع)

بررسی مبانی، روشها و اسلوب بیانی تفسیر اهل بیت(ع) است.  میراث تفسیری اهل بیت (ع)، گنجینه نهفته و ناپیراسته ای است که می باید آن را کشف کرد و پالود اما با ابزار و معیارهای کلی نه فحص و تحقیق موردی که کاری بس دشوار و یا ناممکن است.  نگارنده از پیوند میان قرآن و عترت و از مهجور ماندن و ضرورت پیراستن سره از ناسره میراث تفسیری اهل بیت(ع) سخن می گوید. نخست دیدگاه های دانشیان در اعتبار و حجیت اخبار واحد - که بیشتر روایات تفسیری ائمه(ع) را در برمی گیرد - را مطرح می سازد و معتقد است خبر واحد گمان آور، هرگاه شرایط اعتبار را دارا باشد، به همان دلیل که در فقه و احکام عملی معتبر است در بیان مفاهیم آیات وحی و مرادهای خداوند نیز اعتبار دارد. آن گاه عرصه و قلمرو تفسیر اهل بیت، و دلیل نیاز قرآن به رهیافت های معنوی - تعیین و مرزبندی نمونه لفظ در خارج است و مشخص کردن مرزهای نمونه خارجی - را بر می شمارد و معنا (بطون( گرایی را مهم ترین شاخصه تفسیر اهل بیت می شناسد که حدیث ثقلین نیز مؤید آن است. نویسنده نمونه هایی از تفسیر معنوی در تفسیر اهل بیت(ع) و تفاوت میان تفسیر و تأویل را ارائه می کند و بر آن است که یکی از روش های تفسیری ائمه(ع)، بیان نمادها و نمونه های عینی و خارجی برای حقایق و اشاره های قرآنی است که خود برگرفته از روش قرآن در ارایه معارف و آموزه های قرآنی است. البته این کار در چارچوب و معیارهای مشخص صورت می پذیرفته است. جعل در برخی روایات تفسیری، نقش زمان در تفسیر اهل بیت(ع)، تفسیر وجوه قرآن و سطحها و نیازهای گوناگون مخاطبان، دلیل ناهمسانی برخی از روایات تفسیری منسوب به اهل بیت(ع) است. ضرورت عرضه روایات تفسیری بر قرآن برای باز شناخت میزان درستی و نادرستی آنها موضوع فرجامین این نوشتار است.